รักวันเติมวัน

คำร้อง/ทำนอง เอื้อ สุนทรสนาน
ขับร้องโดย บุษยา รังสี

อยากเติมความรักสักวันละนิด
ออมไว้ในจิตสถิตย์นิรันดร์ชีวี
ไม่มีวันแล้งแห้งดวงใจนี้
อาศัยเป็นที่ผดุงฤดีมั่นคง

รักเดิมแห้งทรวง รักลวงให้ตรม
เมื่อยามแรกรักรื่นรมย์
ไม่นานรักล่มจมลง
ทุ่มเทความรักปักใจจนหลง
รักเอ๋ย มิคงดังฉันพะวงทุ่มใจ

อยากเติมความรักสักวันละน้อย
เติมรักค่อยๆ บ่อยๆ เสริมรอยอาลัย
ไม่ยอมเติมรักให้เต็มดวงใจ
ยามร้างจะได้บรรเทาฤทัยที่ตรม

รักวันเติมวันสำคัญที่เธอ
ฝากใจตอบฉันหมั่นเปรอ
ด้วยความรักเอ่ออารมณ์
จะคอยเติมรักตอบแทนเธอสม
เติมรักคอยบ่ม เราสองภิรมย์ไม่คลาย…

####################################################

ฟังเพลงนี้แล้วนึกถึงหนังสือชื่อว่า “เข้าใจความรัก” เขียนโดย ภัทริน ซอโสตถิกุล
ได้มาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว..เขียนเกี่ยวกับ โถแก้ว..ก้อนหิน และ
น้ำหวานใส..

ในหนังสือเปรียบเปรยคู่รักเมื่อแรกรักเหมือนกับการได้รับโถแก้วสวยงาม
มาหนึ่งใบช่วยกันดูแล..เมื่อยามแรกรักต่างก็ช่วยกันเติมน้ำหวานใสลงในโถแก้วใบนั้น

แต่พอเวลาผ่านไปนานวันเข้าเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้น ต่างฝ่ายต่างก็เริ่มโยนก้อนอารมณ์
หรือก้อนหินลงไปในโถแก้วนั้น ทำให้อีกฝ่ายอึดอัด ไม่สบายใจ โดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
ปริมาณน้ำหวานที่อยู่ในโถแก้วใบนั้นก็ค่อยๆลดลงไป..

การที่จะรักษาความสัมพันธ์ก็เหมือนการดูแลน้ำหวานในโถแก้ว..
ต้องคอยตักก้อนหินออกอย่างสม่ำเสมอด้วยการให้อภัย ไม่หวาดระแวง
และหมั่นเติมน้ำหวานใสๆ เข้ามาแทนที่..ด้วยการดูแลเอาใจใส่ บอกรักกัน..
สร้างความรู้สึกดีๆต่อกัน…

หากไม่ทำเช่นนั้น..ไม่ช่วยกันตักก้อนหินออก น้ำหวานใสก็จะเหือดแห้ง
เหลือแต่ก้อนหินหนักๆในโถแก้ว..แล้วโถแก้วก็จะเริ่มแตกร้าว..
จนสุดท้าย..ต่างฝ่ายต่างก็เอาก้อนหินมาปาใส่กัน..ให้อีกฝ่ายเจ็บปวด
และความรักก็จบลง..หาโถแก้วแตกร้าวจะเอามาหลอมใหม่ก็คงไม่เหมือนเดิม
จะต่อประสานก็ยังคงมีรอยร้าว..หากแต่ไปแล้วก็สลายไปเลยจะไปหาซื้อที่ไหน
ก็คงจะไม่ได้อีก..

“โถแก้วใบนั้น..ก็คือใจของเรา นั่นเอง”
“จงดูแลโถแก้วของเราให้ดี ด้วยการช่วยกันเติมน้ำหวานและตักก้อนหินออกทุกวันนะคะ”